Paarden in de psychotherapie voor actuele informatie ga naar www. hippocampus-nl.com en www.equitherapie.org

Bij het gebruik van paarden in de psychotherapie (PTP) gaat men uit van verschillende therapeutische theorieën (zoals Gestalt, analytische psychotherapie, psychodynamische modellen, Individualpsychologie volgens C.G.Jung, lichaamsgerichte psychotherapie, gedragstherapie, cliënt-centered therapie, systeemtherapie, biodynamica, psychomotore therapieën, psychologische psychotherapie), afhankelijk van de achtergrond van de therapeut, het instituut waar deze therapieën plaatsvinden, en de doelgroep. De functie van het paard binnen het therapeutische proces en de toegepaste hippologische techniek worden aangepast aan het daaraan ten grondslag liggende therapeutische model en de toegepaste therapeutische interventietechnieken.

De met hulp van het paard te bereiken gewenste cliëntenreacties richten zich dan precies op het individuele therapiedoel. Ze kunnen, hoe paradoxaal dat klinken mag, zich tussen de twee polariteiten bevinden zoals: losmaken van spieren (ontspanning) v. spiertonus verhogen (activeringsniveau), blokkades bewustmaken v. blokkades weghalen, almachtsideeën verstoren v. zelfvertrouwen opbouwen, grenzen leren kennen v. helpen grenzen te verleggen; dubbele boodschappen ontmantelen, faciliteren v. confronteren, individuele onvoorspelbaarheid van andermans reacties helpen tolereren v. andermans reacties voorspelbaar maken, lichaamstaal bewust maken v. lichaamstaal relativeren.

De analoge communicatie met het paard en het fysieke aspect in de omgang en het bewegen met het paard geven extra mogelijkheden voor therapeutische doelen zoals: incongruentie tussen lichamelijk en verbaal gedrag ontmantelen, harmonie van het lichaam en lichaamsgevoelens bewust maken, verbale uitingen bevorderen, gevoelig maken voor plaats in de ruimte, emoties en impulsen, via het lichaam emoties opsporen en toelaten, het lichaam in de voorgrond van zelfexploratie stellen, vanuit ontspanning de geest laten "wandelen". Zo kunnen blokkades en allerlei "verduisteringsmechanismes" die in uitsluitend verbale therapieën moeilijk zijn te overwinnen, makkelijker worden omzeild.

De therapeutische interventietechnieken om deze doelen te bereiken variëren sterk, afhankelijk van het onderliggende concept (bijvoorbeeld bewegings- en houdingscorrecties, non-verbale technieken, werken met beelden, modelleren, cliënt-centered, steunende interventies, openleggende interventies, confronterende interventies, technieken afkomstig vanuit de biodynamica, van de Feldenkrais methodiek, de Alexander techniek, Methode Sally Swift). Daarom variëren ook de opleidingseisen die aan de therapeut (en indien van toepassing de hippologische cotherapeut) en paard moeten worden gesteld. Daarbij maakt men in hippologische zin op verschillende manieren gebruik van het paard, waaronder bijvoorbeeld: loslopend in de kudde in de weide, loslopend in paddock of hal, loslopend in contact met de therapeut of cliënt, aan de longe of onder de man, met en zonder zadel, bestuurd door therapeut, hippoloog, of cliënt, aan de lange teugel bestuurd door de therapeut, of aan de handteugel bestuurd door cliënt.

Omdat de functie van het paard binnen het therapeutische proces niet gekoppeld is aan "paardrijden" (in het zadel zitten en het paard besturen) in de letterlijke zin, spreekt men daarom ook niet meer over therapeutisch paardrijden maar over equitherapie (dit begrip staat voor: mensen die psychische en/of fysieke problemen hebben planmatig helpen door middel van het paard). Dit betekent, dat het paard bewust binnen het therapeutische proces wordt ingezet en daar een centrale functie vervult. Men werkt in een soort driehoeksrelatie tussen therapeut, paard en cliënt, waarbij de functie van de interactie en de relatie tussen de cliënt en het paard binnen het therapeutische proces sterker wordt naarmate de therapeut zelf meer naar de achtergrond stapt, om het proces te begeleiden.